Guess I like the way you smile with your eyes..

            Moment z życia Lou

- Harry, głodny jestem. Zatrzymamy się na chwilę w Nando’s? – powiedziałem wciąż skupiony na drodze i kierowaniu. Mimo, że Hazza już od jakiegoś czasu miał prawko, bałem się mu pozwolić usiąść za kółkiem. On to jednak jest takie duże dziecko i wciąż muszę na niego uważać.

- Jak chcesz. – mruknął Loczek przewracając oczami, co zauważyłem kątem oka. Ostatnio był dla mnie… oschły? Tak, to dobrze dobrane słowo. Harry zwyczajnie starał się mnie olewać, a jeśli już musiał ze mną rozmawiać, robił to niechętnie. ‘Cóż,’ pomyślałem, ‘bywa’. Zjechałem na pobocze, by po chwili skręcić do jednej z ulubionych restauracji naszego zespołu. To właśnie w tym miejscu poznaliśmy Niall’a, to właśnie tutaj Zayn wpadł na pomysł nagrywania pierwszych Video Diary. Zdawałoby się, że to było wczoraj, a czas tak szybko upłynął, nawet nie zdążyliśmy zauważyć kiedy mijały już dwa lata naszej sławy. Po chwili siedziałem wraz z Harry’m na kanapie obitej karmelową skórą. Oboje wcinaliśmy pikantne skrzydełka z kurczaka i popijaliśmy colą. Hazza wciąż siedział cicho, może się na mnie obraził? Bywało i tak, że fochał się na mnie o coś, o czym nie miałem pojęcia, bądź nie wiedziałem, że go to uraziło. Zaczęło mi być odrobinę smutno, tęskniłem za nim, za jego przytulaniem i bieganiem nago po domu. Ostatnimi czasy koncerty, wywiady i stres związany z pracą, rodziną oraz zespołem dał mu się we znaki. Schudł i zaczął być niemiły w stosunku do ludzi, których kocha. Sam nie wiedziałem jak mu pomóc. To właśnie jego dopadła największa presja związana z pracą i nie mógł sobie z tym poradzić, dało się to zauważyć od razu gdy się go widziało. Martwiłem się, zawsze zamykał się sam na sam ze swoimi problemami i nie chciał pomocy. Choćby się paliło i waliło, on nie będzie prosił o jakąkolwiek pomoc, bo sam chce się uczyć radzić sobie w życiu. Żeby tylko kiedyś nie potknął się o jakiś problem...

            Zapłaciłem za nasz obiad i ruszyliśmy w dalszą trasę. Praktycznie nie odzywaliśmy się do siebie poza ‘już niebawem dojedziemy do Holmes Chapel’, czy inne typowe bezsensowne słowa. Nagle Harry zaczął nucić znaną mi melodię.

- There’s nothing left, I used to cry, my conversation has run dry... That’s what’s going on, nothing’s fine, I’m torn... – usłyszałem cichy śpiew, zerkając na jego twarz. Uśmiechał się lekko. Zapewne przypomniały mu się czasy X-Factora.

- I’m all out of faith, this is how I feel, I’m cold and I am shamed, lyin’ naked on the floor.. – zawtórowałem mu i posłałem w jego stronę delikatny uśmiech. Spojrzał w drugą stronę, starając się nie zwracać znów na mnie uwagi. Jednak widziałem, że w głębi serca jest mu odrobinę lżej. Po kilku dobrych godzinach jazdy zaparkowałem auto przed domem rodzinnym Styles’ów i szturchnąłem palcem Harry’ego w ramię.

- Hazza, jesteśmy już w Holmes.. – szepnąłem do jego ucha, na co on od razu zareagował. Otworzył oczy i przeciągnął się niczym kot. Przeczesałem palcami ciemne loki chłopaka, od razu na jego pięknej buzi pojawił się wyszczerz niczym pies z reklamy jedzenia dla psów. Wreszcie się uśmiechnął.

- Dzięki, że mnie obudziłeś. – mruknął i puścił mi oczko. Usłyszałem lekki trzask drzwiami, a jego nie było już obok mnie. Dłonią przejechałem po miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą siedział, po czym postąpiłem jak on i wyszedłem z samochodu. Zamknąłem drzwi auta i podszedłem do mamy Hazzy, by się przywitać. Stała na drewnianym ganku, a obok niej o wiele niższa ode mnie i Harry’ego Gemma.

- Dzień dobry. – rzekłem cicho, kiedy stałem na drewnianych schodkach i posłałem kobiecie miły uśmiech. Później, gdy stałem bliżej, przytuliłem lekko ‘Młodą’. – G., jak dawno cię nie wiedziałem. – zaśmiałem się i rozczochrałem jej włosy. Harry, z tego co widziałem, zmierzył matkę oraz siostrę wzrokiem, rzucił krótkie ‘siemka’ i poszedł do pokoju. Czułem się nieswojo, w końcu nie byłem tu na tyle często by czuć się jak u siebie w domu, tak więc wziąłem torbę i poszedłem do Hazzy.

- Twoja mama powiedziała, żebym spał u ciebie, bo masz piętrowe łóżko. – mruknąłem cicho rzucając bagaż na podłogę. Kiwnął głową i znów ignorował moją osobę. Już nie mogłem tak siedzieć…

- Harry, co się dzieje? – usiadłem na kraju łóżka, na którym on leżał. – Od jakiegoś czasu mnie unikasz. Coś się stało? Coś zrobiłem nie tak? – spojrzałem na jego twarz. Zielone tęczówki błądziły po całym pokoju, jakby tylko nie chciał patrzeć w moje oczy. Hazza, Hazza, co się z tobą chłopie dzieje? Nie odpowiadał mi. Udawał, że jest zajęty czytaniem gazety. Tak więc wyrwałem mu z rąk czasopismo i usiadłem na nim okrakiem, chwytając jego nadgarstki. – Teraz mnie posłuchaj. Nie wyrywaj się, bo wiesz, że jestem silniejszy, i nie krzycz, chyba byś nie chciał by twoja mama zobaczyła cię w takiej sytuacji. – mruknąłem znów lustrując jego buzię. Kolejny raz unikał mojego spojrzenia, jakby bał się, że mój wzrok zabija i chce go w tym momencie ukatrupić.

- Hazza, spójrz na mnie, proszę... – szepnąłem i zluźniłem uścisk na jego nadgarstkach. Kiedy nieobecnym wzrokiem spojrzał w moje oczy, dostrzegłem to, czego nie dostrzegałem bardzo długo. Jego źrenice były puste, bez emocji, bez jakiejkolwiek iskry szczęścia. Harry był nieszczęśliwy już jakiś czas, a ja, jego najlepszy przyjaciel, nie zauważyłem tego. – Co się dzieje? – powtórzyłem pytanie i puściłem go całkowicie, jednak nie miałem zamiaru z niego schodzić.

- Co się dzieje? Pytasz mnie co się dzieje... – mruknął i zaśmiał się ironicznie. Zszedłem z jego ud, bo zaczął mówić, a nie chciałem przytłaczać go swoim ciężarem. – Twoja kuzynka jest z Niall’em, i jest szczęśliwa. Liam jest z Danielle, i także jest szczęśliwy. Ty poznałeś Eleanor. Zayn zapewne szybko zapomni o Jane i znajdzie sobie kogoś. A ja? Ja, samotny, nie chcę nikogo, bo jestem beznadziejnie zakochany w kimś, kto tego nie zauważa. – kiedy kończył, zauważyłem, że z jego pozbawionych blasku oczu zaczynają płynąć łzy. Słuchałem go w ciszy, nie wiedziałem jak mam zareagować. On był... osamotniony... Przez to, że wszyscy jakoś sobie radzimy, nie mieliśmy dla niego czasu, a on nie jest typem chłopaka, który pije z ledwo znanymi mu ‘kumplami’ kiedy inni nie rozmawiają z nim. Przeczesałem palcami jego włosy.

- Harry, w kim jesteś zakochany? Może ona to zauważyła, tylko nie wie jak ci o tym powiedzieć... Może ona też do ciebie coś czuje. – szepnąłem, chcąc go jakoś pocieszyć. Ciężko rozmawiało mi się z nim o jego uczuciach, w końcu jeszcze niedawno byłem nim cholernie zauroczony. Nie rozumiem dlaczego wymienił Elkę. To tylko koleżanka...

- Louis... Jak ty jesteś tępy. Ale nie ważne. Poradzę sobie. – mruknął i wysilił się na uśmiech. Widocznie nie chciał rozmawiać o swoich uczuciach. Dobrze, nie będę na nim wywierać presji.

Dzień ciągnął się niemiłosiernie, ponieważ przez podróż byłem kompletnie wykończony, a głupio mi było zostawiać mamę Harry’ego oraz Gemmę i nie pomóc im przy obiedzie, a potem przy kolacji. Jednak doczekałem się upragnionej jedenastej i poszedłem spać.

            Jane

- Dziękuję, że jesteś. – szepnęłam do ucha Niall’a, na co on podniósł głowę i musnął delikatnie moje wargi. Pogłaskał moją rozczochraną fryzurę i uśmiechnął się.

- Jak mógłbym nie być przy mojej kruszynce? No jak? – powiedział cicho i zmrużył oczy. Potrzebowałam kogoś takiego jak on już od dawna...

Przepraszam, że czekaliście tyle. Miał być rozdział we wtorek tydzień temu. No cóż, brak weny mnie zabija. Rozdział dedykuję Domsi, która pewnie tego nie czyta :) Pozdro. Wiku. xx